USG tarczycy - jak interpretować wyniki

     Ultrasonografia jest metodą diagnostyczną wkorzystującą zjawisko odbicia fali dzwiękowej (echo) na granicy dwóch ośrodkow o różnym oporze akustycznym. Do badań ultrasonograficznych wykorzystuje się fale ultradzwiękowe o częstotliwościach 1-10 MHz.

    Prawidłowa tarczyca zlokalizowana jest w przedniodolnej części szyi, symetrycznie po obu stronach tchawicy.  Jej echogeniczność, czyli intensywność echa (odbitego sygnału akustycznego), jest jednorodna i wyższa od echogeniczności warstwy mięśni zlokalizowanej przed tarczycą. Objętość płatow tarczycy obliczana jest według wzoru na objętość elipsoidy obrotowej (długość płata x szerokośc płata x grubość płata x π/6) i wynosi do 18 ml u kobiet i 25 ml u mężczyzn.

   Obraz ultrasonograficzny gruczołu tarczowego ulega wyraźnym zmianom w większości chorób tarczycy. Zmiany echogeniczności mogą mieć charakter rozsiany, tak jak to ma miejsce w autoimmunologicznych chorobach tarczycy (chorobie Gravesa-Basedowa i chorobie Hashimoto) lub ogniskowy, tak jak w przypadku wola guzkowego lub nowotworów. Obniżenie echogeniczności miąższu (hipoechogeniczność) kodowane jest w obrazie ultrasonograficznym ciemniejszym odcieniem szarości. Z kolei podwyższenie echogeniczności (hiperechogenicznośc) kodowane jest odcieniem jaśniejszym. Obszary nie odbijające ech fali ultradzwiękowej, takie jak np. torbiele, kodowane są kolorem czarnym. Cechą charakterystyczną zwapnień odbijających falę akustyczną niemal w całości, jest obecność silnego jasnego echa przedniej powierzchni oraz położonego za nim pasa bezechowego, czyli tzw. cienia akustycznego.