Objawy chorób endokrynologicznych zależą od nadmiaru, niedoboru lub zaburzonego wydzielania poszczególnych hormonów w organizmie.
W przypadku hormonów tarczycy ich nadmiar przejawia się pobudzeniem, bezsennością, przyśpieszeniem czynności serca, uczuciem stałego gorąca, wzmożoną potliwością, chudnięciem i drżeniami mięśniowymi. Niedobór hormonów tarczycy objawia się spowolnieniem, sennością, uczuciem zmęczenia, zimna, zaburzeniami koncentracji, zwiększeniem masy ciała, suchością skóry i wypadaniem włosów.
Zaburzenia wydzielania hormonów jajnikowych objawiają się brakiem miesiączki lub nieregularnością cykli miesiączkowych, niepłodnością oraz w pewnych przypadkach trądzikiem i nadmiernym owłosieniem.
W przypadku niedostatecznej produkcji testosteronu przez jądra obserwuje się zmniejszenie popędu seksualnego, zaburzenia erekcji, zmniejszenie masy mięśniowej oraz zmniejszenie ogólnego napędu życiowego.
Niedobór produkowanego przez nadnercza kortyzolu prowadzi do obniżenia ciśnienia tętniczego, spadku stężeń glukozy we krwi i zasłabnięć. Nadmiar kortyzolu przebiega z otyłością centralną, nadciśnieniem tętniczym i obecnością sinych rozstępów na skórze.
Uogólniony niedobór hormonów przysadki powoduje wtórną niedoczynność tarczycy, jajników lub jąder oraz kory nadnerczy ze współistnieniem większości wymienionych powyżej objawów niedoboru hormonów.
Niedobór hormonu wzrostu u dzieci prowadzi do niskiego wzrostu, nadmiar powoduje gigantyzm.
Niedobór insuliny powoduje cukrzycę typu 1 objawiającą się w początkowym okresie choroby odwodnieniem, wzmożonym pragnieniem i sennością, zaś po wielu latach trwania prowadzącą do rozwoju powikłań takich jak pogorszenie wzroku (mogące doprowadzić do ślepoty), uszkodzenie nerek prowadzące do ich niewydolności czy trudno gojących się owrzodzeń kończyn prowadzących do martwicy i amputacji. W cukrzycy typu 2 (występującej znacznie częściej) nie stwierdza się niedoboru insuliny lecz jej zbyt słabe działanie - tzw. insulinooporność.