Choroba Hashimoto, czyli przewlekłe autoimmunologiczne zapalenie tarczycy prowadzące do rozwoju niedoczynności, jest schorzeniem rozpoznawanym w ostatnich latach ze wzrastającą częstością. Dotyczy ono około 8-9% populacji. W początkowym okresie przebiega bezobjawowo, aby następnie (po kilku miesiącach - kilku latach) doprowadzić do uszkodzenia tarczycy i stopniowego rozwoju objawów niedoczynności. Należą do nich uczucie zimna, zwiększenie się masy ciała, zmęczenie, senność, spowolnienie, pogorszenie koncentracji, suchość skóry, wypadanie włosów, zaburzenia miesiączkowania, chrypka, obrzęki tkanki podskórnej, skurcze mięśniowe, problemy w uzyskaniu ciąży i straty ciąży. W praktyce głęboka niedoczynność tarczycy może upośledzać funkcję większości narządów.
Niestety współczesna medycyna nie dysponuje sprawdzonymi i bezpiecznymi metodami pozwalającymi na zatrzymanie postępu autoimmunologiczego zapalenia tarczycy. W początkowym okresie choroby prowadzona jest jedynie obserwacja pod kątem rozwoju niedoczynności tarczycy. W przypadku wystąpienia niedoczynności rozpoczyna się leczenie polegające na uzupełnianiu niedoboru hormonów tarczycy. Odpowiednio prowadzona terapia praktycznie eliminuje objawy i pozwala na uniknięcie jakichkolwiek negatywnych następstw choroby.
Jak dotychczas brak naukowych dowodów na skuteczność postępowania dietetycznego w hamowaniu postępu choroby Hashimoto. Wiele osób odczuwa jednak poprawę samopoczucia po zastosowaniu diety z eliminacją łatwoprzyswajalnych węglowodanów, prawdopodobnie poprzez korzystny wpływ na zmniejszenie współistniejącej z otyłością insulinooporności.